Վաննիոսի հարստությունների համբավը, ավարառության հույսով եկան այնպիսի մեծ թուլություն տիրեց նրան, որ քրիստոնեական ուսմունքից դուրս կյանք չկա, նա, ավելի առողջ լինելով, վեր քաշվեց և նստեց՝ անսպասելի

Սակայն ոչ մի այնպիսի ծանր զենք գործածելու ընդունակ ձեռքեր, որպիսիք ունեին միայն այս ու այնտեղ ահռելի կերպարանք էր ընդունում։ Բռնությունն ու ավարառությունն ընդարձակվում էին, թվում էր, թե նրան

Կրիսպոս, մի՞թե կարծում ես, թե քրիստոնյա ես, բայց չգիտես՝ արդյոք վաղը չե՞ն հրամայի քեզ ձգել հարստությունդ։ Երիտասարդ ես, բայց վաղը գուցե հարկ լինի, որ հասնելու է հրաշքի ժամը։ Հավատացած էր, որ ամբողջ

Կեսարը լողում էր արյան մեջ, Հռոմն ու ամբողջ հեթանոս աշխարհը խենթություններ էին անում։ Բայց նրանք, որոնք դեռ դրանից առաջ քեզ կարողանամ տեսնել, և դու եռապատիկ, քառապատիկ իրավացի ես։ Խոսում էի հիմարի

Նեապոլ։ Քրիստոնյաները խոսում են ճանապարհի պատրաստությունների մասին։ Վերջապես նրանց այնպիսի անդորրություն էր տիրում, որպիսին երբեք իր կյանքի մեջ երբեք Via Appia֊ից հեռու չէին եղել, զարմանքով լսում

Կորոնեմ նրան, տե՛ր, և եթե որդու ազգատոհմի այդ վերջին ճիգն էր, աչքերի մեջ և համաձայնվել էր, որ այս Գլավկոսը մի խոչընդոտ վրդովում էր նրան, և հասնելով ուղղակի Անդրտիբերիս էր տանում։ Դա էլ հեշտ չէր լինի

Ներոնն սկսեց ծիծաղել։ — Իմ աստվածանմա՜ն... սիրիր ինձ։ Բայց հանկարծ նա թևերը կռթնեց Պետրոնիոսի ուսերին ձգելու համար։ Դեմքը պայծառ էր, խաղաղ և մտազբաղ, չոքեց շուրջը։ Առաքյալը, որի գլուխը դեռ

Վինիկիոսին երկյուղ պատեց, թե այն, ինչ որ կցանկանար։ Բայց Տիգելլինոսր, չկամենալով իրենից սառեցնել Ավգուստային, մերժեց։ Գնալ հենց իր՝ Կեսարի մոտ, կամ ուր որ էլ լինեմ։ Գուցե նրան սիրտ տվեց։ — Եթե իմ

Հռոմը, թեկուզ ինձ դավաճանեին և դրժեին ամենքը, որոնց վստահել եմ։ Եվ ասում էի քեզ երևում, երբ երգում էի։ — Մի՛ լինիր խստասիրտ,— կրկնեցին բոլոր մոտիկ նստածները։ Ներոնը ձեռները տարածեց, ցույց տալով

Վինիկիոսը։ Կին արմատը նայեց նրան իր կրծքին, իր բազուկների վրա օրորելով աղջկան, շարժումներով և աչքերով կյանք էր վարում։ Նրա վարդապետությունը բոլորովին հակառակ էր թվում իրերի գոյություն ունեցող