Ըստ պատմական գրառումների ՝ առաջին հայերը ժամանել են Ալբանիա 1913 թվականին: Նրանց թիվն ավելացել է Հայոց ցեղասպանությունը վերապրածների ժամանելուց, որոնք հիմնականում գալիս էին Հունաստանից և Սիրիաից: 1922-1924թթ., Զոգու թագավորի իշխանության օրոք, Ալբանիայում բնակություն է հաստատել 30-ից 50 հայ ընտանիքներ: Այս թվում եր, ազգությամբ հայ, դոկտոր Փոթուրլյանը (Մոկինին) ով թագավոր Զոգուի անձնական բժիշկն էր:

Հայերը Հյուսիսային Ամերիկայում բնակություն են հաստատել 17-րդ դարի առաջին տասնամյակներից: Այստեղ եկած առաջին հայի` պարսկահպատակ զինվորական Ջոն Մարտինի (Հովհաննես Մարտիկյան) անունը հիշատակվում է 1618 թ., որը զբաղվել է ծխախոտագործությամբ: Հաջորդ տեղեկությունը Ամերիկա եկող հայ մարդկանց մասին վերաբերվում է երկու պոլսահայ շերամաբույծ վարպետների, որոնք 1653-1654 թթ. Օսմանյան կայսրությունից այս երկիր են եկել Վիրջինիայի նահանգի կառավարչի հրավերով շերամաբուծությունը զարգացնելու նպատակով:

Ավստրալիայում հայերը հաստատվել են 1850-ական թվականներից` տեղափոխվելով հիմնականում Արևմտյան Հայաստանից, Հնդկաստանից, Հարավարևելյան Ասիայի այլ երկրներից: 1918-ին Հայոց ցեղասպանությունից մազապուրծ փոքրաթիվ հայ գաղթականներ, մասնավորապես՝ բարեգործական կազմակերպությունների միջոցով, ապաստանել են Ավստրալիայում:

Ավստրիայում հայեր բնակվել են դեռևս միջին դարերից, սակայն հայ համայնքը ձևավորվել է 17-18-րդ դարերում: 1683 թ. թուրքերի դեմ Վիեննայի մատույցներում տարած հաղթական ճակատամարտում ավստրիացիներին օգնության հասած Լեհաստանի թագավոր Յան Սոբեսկու զորքերի կազմում եղել է լեհահայերի ջոկատ, որն աչքի է ընկել մարտում: 17-րդ դարի վերջին Վիեննայում է ապրել հայազգի Հովհաննես Աստվածատուրն, ով համարվում է Վիեննայում առաջին սրճարանի (1685թ.) հիմնադիրը:

Դեռևս 16-րդ դարում Ծոցի տարածաշրջանում արևելքի և արևմուտքի միջև իրականացվող առևտրի հիմնական կազմակերպիչները հանդիսանում էին հայ վաճառականները: Արդի շրջանում հայերը Արաբական Միացյալ Էմիրություններում սկսել են հաստատվել 1960-ականներից` աշխատանքային միգրանտների կարգավիճակով՝ ներգաղթելով Սիրիայից, Լիբանանից, Իրանից, Եգիպտոսից, Իրաքից, Հայաստանից, Ռուսաստանից, մի շարք եվրոպական երկրներից, ԱՄՆ-ից և Կանադայից:

Արգենտինայի հայկական համայնքը ձևավորվել է 20-րդ դարի սկզբին, երբ թուրքական իշխանությունների կողմից 1909 թվականին Ադանայում կազմակերպված ջարդերի արդյունքում հայերը ստիպված եղան գաղթել իրենց բնակավայրից: 1914 թվականին Արգենտինայում ապրում էր մոտ 2000 հայ։ 1922-1930 թվականը Կիլիկիայից և Իզմիրից Հայոց ցեղասպանությունը վերապրածներն ընդլայնեցին համայնքը։

Հայ-բելառուսական առնչությունները սկիզբ են առնում 20-րդ դարից` Բելառուսում հեղափոխական շարժման ծավալման շրջանից, որի կազմակերպման գործում մեծ ավանդ ունի Ալեքսանդր Մյասնիկյանը: Նա եղել է Բելառուսական Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետության (ԲՍՍՀ) Կենտգործկոմի նախագահ (1919թ.), ապա` ԲՍՍՀ Ժողկոմխորհի նախագահի տեղակալ և ռազմական գործերի ժողկոմ:

Բելգիայում հայերը, որոշ աղբյուրների համաձայն, հաստատվել են միջնադարում, սակայն հայկական համայնքներ ձևավորվել են հիմնականում 1915-1923 թթ. և դրանից հետո: Ներկայումս համայնքում հայերի թվաքանակը շուրջ 25000 է, որոնց գերակշիռ մասը Հայաստանից տեղափոխվածներ են: Հայկական ամենամեծ համայնքները Բրյուսելում և Անտվերպենում են: Հայերի թվաքանակը համեմատաբար մեծ է նաև Մեխելենում, Կորտրիկում և Լիեժում, սակայն հայեր կան երկրի մոտ 138 բնակավայրում: Երկրում գործում են մեկօրյա դպրոցներ, լրատվամիջոցներ, մշակութային խմբեր և այլն:

Բուլղարիայի տարածքում հայերը հաստատվել են դեռևս 5-7-րդ դարերում: Ներկայիս համայնքը ձևավորվել է հիմնականում Համիդյան ջարդերից և 1915 թ. Հայոց ցեղասպանությունից փրկված, ինչպես նաև ՀՀ-ից տեղափոխված հայերից. նրանց թիվը շուրջ 30000 է: Բուլղարիայում հայերը համարվում են ազգային փոքրամասնություն:

Ըստ տարբեր աղբյուրների՝ հայերը Բրազիլիայում են հաստատվել 19-րդ դարի 80-ական թվականներից սկսած, երբ Կ. Պոլսից և Արևմտյան Հայաստանի գավառներից առանձին հայ ընտանիքներ հատեցին օվկիանոսն ու սկսեցին բնակվել Բրազիլիայի արևելյան շրջաններում: 1890-ական թթ. երկրորդ կեսին սուլթանական Թուրքիայում հայերի հանդեպ օր օրի սաստկացող հալածանքների և ջարդերի հետևանքով ակտիվացավ հայերի արտահոսքը դեպի այլ երկրներ՝ ընդհուպ մինչև Ամերիկյան մայրցամաք: Սակայն բրազիլահայ համայնքի կազմավորումն ընթացել է 1920-1926 թթ., երբ հայերի ստվար խմբեր (հիմնականում` Կիլիկիայից) բնակություն հաստատեցին առավելապես Սան Պաուլո քաղաքում:

Գերմանիայի տարածքում, որոշ աղբյուրների համաձայն, հայերը հաստատվել են 14-15-րդ դարերում, սակայն համայնքներ սկսել են ձևավորվել 19-րդ դարի վերջին: Հայերի թվաքանակն աճել է հատկապես Հայոց ցեղասպանությունից, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից և ԽՍՀՄ փլուզումից հետո հայերի ներգաղթի արդյունքում՝ ներկայում կազմելով շուրջ 50-60 հազարի: Հայաշատ ամենամեծ համայնքը Քյոլնում է: Հայաշատ քաղաքներ են նաև Բեռլինն ու Ֆրանկֆուրտը, սակայն մեծ թվով հայեր բնակվում են գրեթե բոլոր խոշոր քաղաքներում:

Դանիայում հայերը հաստատվել են 1970-ական թվականներից՝ գաղթելով հիմնականում Հայաստանից, Իրանից և Իրաքից` բնակություն հաստատելով Կոպենհագեն և Օրհուս քաղաքներում։ Ներկայումս երկրում բնակվում է շուրջ 3000 հայ: Հայերը հիմնականում ներգրավված են առողջապահության, տեղեկատվական տեխնոլոգիաների, մշակույթի ոլորտներում և սպասարկման տարբեր ճյուղերում, մեծ թիվ են կազմում մտավորականները:

Ըստ պատմաբանների` հայերը Եգիպտոսում հայտնվել են հնագույն ժամանակներից (մ.թ.ա. 4-րդ դար): Նրանց թիվն ավելացել է 7-րդ դարի կեսին, երբ Եգիպտոսը նվաճած արաբները չեն խոչընդոտել տեղի հայերի զորացմանը:

Հայ-եթովպական առնչությունների մասին վկայում է դեռես պատմահայր Մովսես Խորենացին: 7-րդ դարում արաբական հալածանքների պատճառով մեծաթիվ հայեր Սիրիայից, Պաղեստինից, Եգիպտոսից գաղթել են Եթովպիա և հաստատվել ներկայիս Դեսիե քաղաքի մոտ` կառուցելով Սուրբ Ստեփանոս վանքը (կանգուն է եղել մինչև 1527 թ.) և հիմնել հայկական բնակավայր, որը հաբեշական մատենագրության մեջ հայտնի է «Հայք» և «Հայկական կղզի» անուններով:

Էստոնիայում հայերը բնակություն են հաստատել 19-րդ դարից, սակայն համայնքը սկսել է ձևավորվել 20-րդ դարում: Էստոնիա մեկնած առաջին հայերը եղել են Դորպատի (այժմ` Տարտու) համալսարանի ուսանողները: 19-րդ դարում և մինչև 1918 թվականը համալսարանում կրթություն են ստացել բազմաթիվ հայեր, այդ թվում` հայ ականավոր գրող, մանկավարժ, արևելահայ աշխարհաբար գրականության հիմնադիր Խաչատուր Աբովյանը: Համալսարանում գործել է Հայ ուսանողների «Արմենիա» ընկերակցությունը:

Սիամում հայերի մասին առաջին հիշատակումները վերաբերում են XVII դարին: Սիամի Նառայ թագավորի (1656-1688թթ.) ժամանակաշրջանի գրավոր աղբյուրների համաձայն` XVIIդ. կեսին այստեղ բնակվել են զգալի թվով հայեր, որոնք կենտրոնացել են Այութայայում (Սիամի մայրաքաղաքը 1350-1767թթ.): 

Հայությունը մեծ ավանդ է ունեցել Օսմանյան կայսրության հասարակական, մշակութային կյանքում, տվել բազմաթիվ հայտնի անուններ: Հայերը զբաղեցրել են թուրքական արքունիքի պետական կարևոր պաշտոնները, եղել են օսմանյան կառավարության նախարարներ, օսմանյան խորհրդարանի (մեջլիս) երեսփոխաններ: Հայտնի ընտանիքներից Տյուզյանները ժառանգաբար վարել են ոսկերչությունն ու դրամահատությունը, Տատյանները՝ վառոդագործությունը, Պալյանները՝ ճարտարապետությունը և այլն:

Ներկայումս Թուրքմենստանում բնակվում է շուրջ 25.000-30.000 հայ, որոնց մեծ մասը բնակվում է մայրաքաղաք Աշխաբադում (մոտ 15.000 մարդ), շուրջ 5-6 հազարական՝ Թուրքմենբաշի և Մառի քաղաքներում, մյուս մասը՝ Բալկանաբադ, Թուրքմենաբադ, Թեջեն քաղաքներում։

Իռլանդիայում հայերը բնակություն են հաստատել 20-րդ դարում: Ներկայումս հայերի թվաքանակը շուրջ 600 է, և զգալի մասը Հայաստանից, Արցախից, ԽՍՀՄ նախկին հանրապետություններից տեղափոխվածներն են:

Իսպանիայում, ըստ որոշ աղբյուրների, հայկական փոքրաթիվ համայնքներ ձևավորվել են դեռևս 18-րդ դարում՝ Կադիսում, Առաջին աշխարհամարտի տարիներին՝ Մադրիդում: Համայնքը ստվարացել է հատկապես 1991-ից հետո ՀՀ-ից տեղափոխված հայերի ընդգրկումով: Ներկայումս, ըստ ոչ պաշտոնական տվյալների, նրանց թիվը 40 հազար է:

Հայաստանն ու հայերը Իսրայելի հետ կապեր են ունեցել վաղ ժամանակներից, հատկապես՝ Տիգրան Մեծի օրոք, երբ այդ երկիրը մի կարճ ժամանակ հայտնվել է հայոց թագավորի գերիշխանության տակ։ Սակայն հայերի նկատելի հոսքը դեպի Պաղեստին սկսվել է Քրիստոնեության տարածման առաջին դարերից, իսկ արդեն IV-րդ դարում հայերը Երուսաղեմում հիմնել են եկեղեցիներ ու վանքեր:

Իտալիայի տարածքում, ըստ որոշ աղբյուրների, հայեր բնակվել են դեռևս հին Հռոմի ժամանակաշրջանից, սակայն հայկական համայնքներ ձևավորվել են հիմնականում 12-18-րդ դարերում և ստվարացել 1915 թ. Հայոց ցեղասպանությունից հետո: Վերջին երկու տասնամյակների ընթացքում Իտալիայում բնակություն են հաստատել նաև Հայաստանից տեղափոխվածները և ներկայում հայերի թիվը հասել է շուրջ 5000-ի:

Հայ-իրանական առնչություններն սկզբնավորվել են դեռևս մ.թ.ա. 1-ին հազարամյակում և ներառել ռազմաքաղաքական, տնտեսական և մշակութային ոլորտներ: Իրանում հայկական նոր գաղութներ առաջացել են 11-րդ դարից սկսած: Իր չափերով և հետևանքներով աննախադեպ էր հատկապես Շահ Աբբաս 1-ինի (1587-1629թթ.) կողմից կազմակերպված զանգվածային բռնագաղթը, որի արդյունքում 150-200 հազար մարդ հաստատվեցին մայրաքաղաք Սպահանում և շրջակա գավառներում:

Հայերն Իրաքում հայտնվել են տակավին 7-12-րդ դարերից՝ Աբբասյան խալիֆայության ժամանակ, և Բասրայում ու Բաղդադում հիմնել իրենց համայնքները: Արդեն 1638թ.-ին թուրքական Սուլթան Մուրադ IV-ը Բաղդադը գրավելուց հետո հայերին շնորհել է քաղաքում բնակվելու արտոնություն, որից հետո կազմավորվել է հայ համայնքը: Այն եղել է Միջին Արևելքի ավանդական և բարգավաճ համայնքներից մեկը: Իրաքի առաջին հայկական տպարանը հիմնել են Թադևոսյան եղբայրները` 1874թ., Բաղդադում:

Լատվիայում հայերը հաստատվել են 19-րդ դարում և այդ ընթացքում հիմնականում զբաղվել են առևտրով: Այնուհետև, հայության թվաքանակն աճել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո, երբ բազմաթիվ հայ զինվորականներ բնակություն են հաստատել երկրում: Հայկական համայնքը վերջնականապես ձևավորվել է 1980-ական թվականներին:

Լեհաստանում հայերի հաստատման պատմությունը սկիզբ է առել 14-րդ դարից, երբ հազարավոր հայեր բնակություն են հաստատել ներկայիս Լեհաստանի տարածքում: Հայերի մեծամասնությունը ձուլվել է մինչև 17-րդ դարի վերջը, սակայն նրանց մի մասը մինչև օրս կարողացել է պահպանել ազգային ինքնությունը:

Ժամանակակից Լիբանանի տարածքում (պատմական Փյունիկիա) հայերը բնակվել են դեռևս վաղնջական ժամանակներից (մ.թ.ա. 1-ին դար), սակայն հայերի հոսքը Լիբանան մեծացել է 17-18-րդ դարերի ընթացքում: 19-րդ դարի վերջում Լիբանանի հայերը պատկանում էին Օսմանյան կայսրության հասարակության ամենաառաջատար շերտերին։

Լիտվայում հայերը բնակություն են հաստատել 13-րդ դարից, սակայն ժամանակակից հայ համայնքը սկսել է կազմավորվել 1950-ական թվականներին: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին հաջորդած տարիներին Վիլնյուսում, Շյաուլյայում, Կլայպեդայում բնակություն են հաստատել բազմաթիվ հայ զինվորականներ:

Լյուքսեմբուրգի Մեծ Դքսությունում պատմականորեն ձևավորված հայկական համայնք չի եղել: Հայերը Լյուքսեմբուրգում հաստատվել են 1990-2000-ական թթ. ընթացքում։ Այսօր նրանք շուրջ 150 են:

Խորվաթիայում հայ համայնքը ձևավորվել է վերջին տասնամյակում: Ի սկզբանե Զագրեբում հիմնվել է՝ Հայ-խորվաթական ընկերակցությունը, որը գոյատևել է շատ կարճ, այնուհետև` Դուբրովնիկի Հայերի բարեկամների ասոցիացիան, որը նույնպես վերջին շրջանում գրեթե դադարել է գործել:

Հայերը Կանադայում բնակություն են հաստատել 19-րդ դարի 80-ական թթ. սկսած: Այս երկրում հայերի բնակեցումը մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմը կապված է եղել Օսմանյան կայսրությունում հայերի վիճակի, ԱՄՆ-ից հայերի տեղաշարժի, Կանադայում արդյունաբերական զարգացման, ինչպես նաև աշխատուժի անհրաժեշտության հետ:

Կիպրոսում հայերը հաստատվել են դեռևս 6-րդ դարում, երբ հազարավոր հայեր արտաքսվեցին Կիպրոս բյուզանդացիների կողմից, նպաստելով հայկական առաջին համայնքներից մեկի ստեղծմանը, որը գտնվում էր հայերի պատմական հողերից դուրս՝ կղզու վրա։

Կորեայի Հանրապետությունում հին, դասական սփյուռք չի ձևավորվել, հայերը սկսել են այստեղ տեղափոխվել հիմնականում վերջին տասնամյակներում: Կորեայի հայ համայնքը սակավաթիվ է և հիմնականում զբաղվում է մասնագիտական աշխատանքով: Իրազեկման/լոբբիստական կազմակերպություններ չեն գործում:

Կուբայում հայերը բնակություն են հաստատել 20-րդ դարի սկզբին ՝ Հայոց ցեղասպանության արդյունքում, նրանք Արևմտյան Հայաստանի գավառներից և Կ. Պոլսից եկած գաղթականներ էին։ 1920-40-ական թթ. Կուբայում կար շուրջ 500 հայ` կենտրոնացած Հավանայում, Լաս Տունաս և Վիլա Հոլգին քաղաքներում:

Հարավային Աֆրիկայի Հանրապետությունում (ՀԱՀ) առաջին հայերը հաստատվել են 1894-1896թթ. Համիդյան ջարդերից հետո՝ 19-րդ դարի վերջերին և 20-րդ դարի սկզբներին: Տեղաբնակների վկայությամբ` Վաալ գետի «Արմենիա» անվանմամբ ամբարտակի կառուցման վայրի սեփականատերը հայ է եղել: 1970թ. ստեղծվել է Հարավային Աֆրիկայի հայկական ընկերությունը, որին կից գործել են կիրակնօրյա դպրոց (դասավանդվում էր հայոց լեզու, պատմություն և երգեցողություն), ազգային պարերի և այլ խմբակներ:

Հյուսիսային Մակեդոնիայում հայերը բնակություն են հաստատել 17-18-րդ դարերում, սակայն համայնքներ սկսել են ձևավորվել 19-20-րդ դարերում: Ներկայումս երկրում կա փոքրաթիվ համայնք՝ շուրջ 300 մարդ, գործում է 2 հայկական կառույց՝ Մակեդոնիայի հայերի միությունը և 2010թ. բացված կիրակնօրյա դպրոցը, որն ունի սակավաթիվ աշակերտներ:

Հայ-հնդկական առնչությունների մասին տեղեկություններ կան դեռևս Քսենոփոնի (մ.թ.ա. 5-4-րդ դդ.), Զենոբ Գլակի (մ.թ. 4-րդ դ.), Մովսես Խորենացու (5-րդ դ.), Պրոկոպիոս Կեսարացու (6-րդ դ.) երկերում: Հնդկաստանում առաջին հայ համայնքները կազմավորվել են 15-16-րդ դդ., ստվարացել 17-18-րդ դդ. (շուրջ 20-25 հզ. մարդ), երբ բազմաթիվ պարսկահայեր բնակություն են հաստատել Հնդկաստանի 20 քաղաքներում և առևտրակայաններում:

Հայ-հորդանանյան շփումները վաղեմի պատմություն ունեն: Հայերը Պաղեստինի և Հորդանանի տարածքներում հայտնվել են հնագույն ժամանակներից: Ներկայիս հայ համայնքը հիմնականում ձևավորվել է 1915թ. Հայոց ցեղասպանությունից հետո, երբ երիտթուրքերի կողմից բռնի տեղահանված արևմտահայերի մի հատված հանգրվանեց Պաղեստինում, որի կազմից 1922թ. անջատվել և, որպես ինքնուրույն պետական միավոր, ստեղծվել էր Անդրհորդանանը:

Հունաստանում հայերը հաստատվել են դեռևս 5-7-րդ դարերում: Այսօր երկրում ապրում է շուրջ 30 հազար հայ, որոնց մեծ մասը Հայոց ցեղասպանությունից փրկված հայերի ժառանգներն են: Հայերը հիմնականում կենտրոնացված են Աթենք, Սալոնիկ, Ալեքսանդրուպոլիս, Կոմոտինի, Կավալա, Քսանթի, Օրեստիադա, Դիդիմոտիխո քաղաքներում, ինչպես նաև Կրետե և Կոս կղզիներում: Հունաստանի հայ համայնքը ներյայացված է հայկական հոգևոր-մշակութային, հասարակական-քաղաքական հարուստ կյանքի գրեթե ողջ բազմազանությամբ։

Հունգարիայում հայերի առաջին խմբերը հաստատվել են միջնադարում։ Ներկայումս Հունգարիայում բնակվում է շուրջ 3800 հայ, որոնց մի մասը 1915 թ. Հայոց ցեղասպանությունից հետո եկածների ժառանգներն են, իսկ մյուս մասը՝ Հայաստանի Հանրապետությունից տեղափոխվածները:

Պաշտոնական տվյալների համաձայն` Ղազախստանում բնակվում է շուրջ 25.000 հայ ըստ ոչ պաշտոնական տվյալների` մոտ 60.000: Նրանց զգալի մասն ապրում է Ալմաթիում, իսկ մի մասը հիմնականում կենտրոնացած է Պավլոդար, Կուստանայ, Ակտյուբինսկ, Կարագանդա, Ակտաու, Աստանա, Ատըրաու քաղաքներում:

2003թ. պաշտոնական տվյալներով Ղրղզստանում բնակվում էր 1364, ոչ պաշտոնական տվյալներով` ավելի քան 3000 հայ, որոնք կենտրոնացած էին գլխավորապես մայրաքաղաք Բիշքեկում: Հայերը բնակվում էին նաև Չույսկի, Օշսկի և Ջալալ Աբադսկի մարզերում: Հիմնականում ձեռներեցներ էին, արհեստավորներ, ուսուցիչներ, դասախոսներ, բժիշկներ: 2004 թ. Ղրղզստանի հայ համայնքը ավելացավ Թուրքմենստանից գաղթած հայերի հաշվին: Սակայն 2010թ. հետո հայերի թիվը երկրում նկատելիորեն նվազեց։ Այսօր Ղրղզստանում կա շուրջ 700 հայ։

Ճապոնիայում հայերը գործունեություն են ծավալել 19-րդ դարի երկրորդ կեսից: Այնտեղ հիմնականում հաստատվել են Հնդկաստանի հայեր, որոնք զբաղվել են ծովագնացային առևտրով: 20-րդ դարում հայ առևտրականների թիվը Ճապոնիայում ավելացել է Մերձավոր Արևելքից, մասնավորապես՝ Իրանից, Սիրիայից և Լիբանանից գաղթած հայ ընտանիքների հաշվին:

Հարավարևելյան Ասիայում հայերը բնակություն են հաստատել դեռևս 16-17-րդ դարերից։ Նրանք Մալայզիա են եկել հիմնականում Հնդկաստանից և Հին Ջուղայից ու արմատավորվել են Մալակկա թերակղզում, հաստատվել Պենանգ նահանգի Ջորջթաուն քաղաքում և շատ կարճ ժամանակում վճռորոշ դեր են ունեցել նահանգի տնտեսական, մշակութային և ճարտարապետական ձևավորման պատմության մեջ: 

Մալթայում հայերը հաստատվել են Կիլիկյան Հայաստանի անկումից հետո, երբ բազմաթիվ հայ ասպետներ, ազնվականներ ու ռազմիկներ տեղափոխվել են Մալթա կղզի: Նրանցից մի մասի ընտանեկան գերեզմանները մինչև այժմ պահպանվել են:

Ըստ որոշ աղբյուրների` Մեծ Բրիտանիայում հայեր բնակվել են դեռևս 17-րդ դարի վերջին, երբ 1688 թ. թագավորական հրովարտակով հայտնի հայ վաճառականերին շնորհվել է «Անգլիայի ազատ քաղաքացիների» կարգավիճակ: Երկրում առաջին հայ համայնքները ստեղծվել են 19-րդ դարի 30-ական թթ., որից հետո հայերի թիվն ավելացել է Հայոց ցեղասպանությունից փրկվածներով, Իրանից, Կովկասից, Հնդկաստանից գաղթածներով, ինչպես նաև ԽՍՀՄ փլուզումից հետո Հայաստանի Հանրապետությունից տեղափոխվածներով՝ ներկայում կազմելով շուրջ 30000:

Մեքսիկայում հայերի ներկայության մասին առաջին վկայությունը հանդիպում է 17-րդ դարի վերջերին: Կան վավերագրական տեղեկություններ, ըստ որոնց` հայերն այստեղ ապրել են դեռևս 19-րդ դարում՝ մինչև Հայոց ցեղասպանությունը, երբ գաղթականների որոշակի քանակ սկսել է տեղափոխվել Մեքսիկա:

6-րդ դարի վերջին և 7-րդ դարի սկզբին շատ հայեր բյուզանդական կայսրերի հրամաններով վերաբնակեցվել են Բալկանյան թերակղզում, այդ թվում` նաև Մոլդովայում: Հայերի հոսքը Մոլդովա շարունակվել է նաև հետագայում, սակայն զանգվածային բնույթ է ստացել 11-րդ դարի 60-ական թվականներին: 1359թ. Մոլդովական իշխանության կազմավորումից հետո երկրում ամրացել են հայերի դիրքերը և հիմնվել հայկական կենտրոններ: 1401թ. իշխանական հրամանագրով Մոլդովայի մայրաքաղաք Սուչավայում ստեղծվել է առանձին հայոց թեմ` իր եպիսկոպոսով:

Որոշ աղբյուրների համաձայն` առաջին հայ ընտանիքը Մոնակո է եկել Ֆրանսիայից դեռևս 19-րդ դարի վերջին և հիմնել տեքստիլի արտադրամաս:

Նիդերլանդների հայ համայնքը ձևավորվել է 16-17-րդ դարերում: Ներկայիս համայնքի գերակշիռ մեծամասնությունը 1950-ական թվականներից, ինչպես նաև վերջին շրջանում Հայաստանի Հանրապետությունից տեղափոխված հայերն են` շուրջ 40000 մարդ:

Նոր Զելանդիայում հայերի առաջին խմբերը հաստատվել են Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո: Նրանք գաղթել են հիմնականում Եգիպտոսից, Լիբանանից, Իրանից։ Ըստ տարբեր աղբյուրների՝ ներկայումս Նոր Զելանդիայի Օքլենդ և Վելինգտոն քաղաքներում բնակվում է մինչև 2000 հայ:

Նորվեգիայում հայերը բնակություն են հաստատել 1970-ական թվականներից հետո: Համայնքը ձևավորվել է հիմնականում Հայաստանից, Իրանից և Իրաքից գաղթած հայերի համախմբումով: Հայերի մեծ մասը բնակվում է Օսլոյում, փոքրաթիվ համայնքներ կան նաև Բերգենում, Սթավանգերում, Թրոնդհայմում, Վեգորշայում և Տրոմսում:

Շվեդիայում հայկական համայնքներ ձևավորվել են 20-րդ դարի 50-70-ական թվականներից սկսած: Հայերի մեծ մասը գաղթել է Լիբանանից, Սիրիայից, Իրանից և Թուրքիայի արևելյան հատվածներից: Հետագա տարիներին հայերի հոսքը Շվեդիա շարունակվել է հատկապես Իրանից, իսկ վերջին երկու տասնամյակներում հազարավոր հայեր եկել են Հայաստանից և Սիրիայից:

Շվեյցարիայում հայերի մասին առաջին տեղեկությունները վերաբերում են 19-րդ դարին, երբ բազմաթիվ հայ երիտասարդներ բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով մեկնել են Շվեյցարիա: 1887 թ. Ժնևում մի խումբ հայ ուսանողներ (nրանցից մեկը հասարակական-քաղաքական գործիչ, հրապարակախոս, գրող Ավետիս Նազարբեկյանն էր) հիմնեցին Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցությունը:

Ուզբեկստանը հետխորհրդային տարածքի հայաշատ երկրներից մեկն է։ Պաշտոնական տվյալներով այնտեղ բնակվում է շուրջ 80000 հայ, որից 50000 ունի Ուզբեկստանի քաղաքացիություն: Հայերը հիմնականում կենտրոնացած են Տաշքենդ (50000) և Սամարղանդ (25000) քաղաքներում: Հայկական համայնք կա նաև Անդիժանում և Ֆերգանայում: 

Ուկրաինայում հայերը բնակություն են հաստատել դեռևս վաղ միջնադարում: Պատմական աղբյուրներում տեղեկություններ են պահպանվել Կիևյան Ռուսիայում 10-11-րդ դդ. հաստատ­ված հայերի մասին: Հին Ռուսիայի մայրաքաղաք Կիևում   գոյություն է ունեցել մեծաթիվ  հայ­կա­­կան համայնք: Հայերի  հոսքը Կիևյան Ռուսիա  մեծացել է 11-րդ դ. 2-րդ կեսից Հայաստանի ծանր վիճակից ելնելով, ինչը  պայմանավորված էր թուրք-սելջուկների գերիշխանությամբ: Ուկրաինայում հայկական սփյուռքի ձևավորման գործընթացը վերսկսվում է խորհրդային տարիներից:

Հայերն Ուրուգվայում սկսել են հաստատվել 19-րդ դարի սկզբին: 20-րդ դարում՝ 1912 թվականից սկսած, Մոնտեվիդեո են եկել զգալի թվով մարաշցիներ, քեսաբցիներ, այնթապցիներ, զեյթունցիներ և կեսարացիներ։ Համայնքը սկսել է կազմավորվել 1920-ական թթ., երբ hայոց ցեղասպանությունից փրկված և Մերձավոր Արևելքի երկրներում ապաստանած հայ գաղթականների ստվար խմբեր տեղափոխվեցին Ուրուգվայ։

Չեխիայում հայերը հաստատվել են 20-րդ դարի վերջերին։ Նրանք այս երկիր են տեղափոխվել հիմնականում ԽՍՀՄ-ից և ՀՀ-ից: Հայերը մեծամասամբ կենտրոնացած են Պրահայում, Բռնոյում և Յիհլավայում: Հայերի թվաքանակը, տարբեր աղբյուրների համաձայն, տատանվում է 6-8 հազարի շրջանում: Գործում են հայկական շուրջ մեկ տասնյակ կառույցներ, այդ թվում եկեղեցի, լրատվամիջոցներ և մեկօրյա դպրոց:

Չեռնոգորիայի հայ համայնքը ձևավորվել է 2012 թվականին: Ներկայում երկրում բնակվում է շուրջ 40 հայ ընտանիք: Համայնքը հիմնականում ձևավորվել է Ուկրաինայից եկած հայերից:

Չիլիի հայ համայնքը սկսել է կազմավորվել 1930-ական թվականներից: Մինչև Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը երկրում բնակվել է մոտ 100 հայ, որոնք հիմնականում Մեծ եղեռնից փրկված գաղթականներն էին և կենտրոնացած էին Սանտյագոյում: 1950-ական թթ. հայերը Չիլի են գաղթել Հունաստանից, Թուրքիայից, Պաղեստինից, ինչպես նաև Մերձավոր ու Միջին Արևելքի երկրներից:

Չինաստանում հայերի մասին առաջին անգամ հիշատակվում է 2-րդ դարում` որպես մետաքս և այլ ապրանքներ արտահանող վաճառականներ: Հայկական փոքր գաղութներ հիմնվել են մոնղոլական առաջին արշավանքներից (13-րդ դ. սկիզբ) հետո, երբ Հայաստանից գերեվարած հազարավոր հայերի մի մասը բնակեցվել է Չինաստանի հյուսիսային շրջաններում: Այնուհետև հայերը հաստատվել են երկրի ծովափնյա քաղաքներում, հատկապես՝ Կանտոնում (այժմ՝ Գուանչժոու), որտեղ մինչև 1307 թ. կառուցել են եկեղեցի:

Ըստ պատմագրական տվյալների՝ դեռևս 15-16-րդ դարերում հայերի փոքր խմբեր են այցելել Պորտուգալիա և հաստատվել Պորտոյում: Որոշ ժամանակ անց քաղաքի Սուրբ Պետրո եկեղեցուն հարակից փողոցը կոչվել է «Հայկական փողոց», այլ մանրամասնություններ հայտնի չեն: Հայերի երկրորդ փոքրաթիվ հոսքը Պորտուգալիա եղել է 1920-ական թվականներին, սակայն պատմական որևէ աղբյուրում չի նշվում, թե քանիսն են եղել։

Ռումինահայությունը համարվում է Եվրոպայի հնագույն հայ համայնքներից մեկը: Այստեղ հայերը բնակություն են հաստատել դեռևս 5-12-րդ դարերում. նրանց թվաքանակը ստվարացել է հատկապես Հայոց ցեղասպանությունից հետո՝ հասնելով շուրջ 50-60 հազարի։ Տարիների ընթացքում, սակայն, նրանց մի մասը տեղափոխվել է այլ երկրներ, որոշ մասը՝ ձուլվել:

Հայ-ռուսական առնչությունները սկիզբ են առնում XI-XII դարերից` Կիևյան Ռուսիայի ժամանակներից երբ մայրաքաղաք Կիևում գոյություն է ունեցել մեծաթիվ հայկական համայնք: Հայերի հոսքը Ռուսաստան մեծացել է XIII-XIV դարերում, հիմնվել են համայնքներ Մոսկվայում, Նովգորոդում, Կազանում, Աստրախանում, Հյուսիսային Կովկասում և այլ:

Սերբիայի տարածքում հայերը բնակություն են հաստատել 17-18-րդ դարերում, սակայն համայնքներ սկսել են ձևավորվել 19-20-րդ դարերում: Այդ շրջանում հայերը Բելգրադում և այլ վայրերում կառուցել են եկեղեցիներ: Հոգևոր հովվությունը ստանձնել են Վենետիկի մխիթարյանները: Եկեղեցիները, սակայն, ժամանակի ընթացքում քանդվել են. վերջինը 1963 թվականին էր Նովի Սադում:

Սինգապուրում հայերը հաստատվել են 18-րդ դարի վերջից: Սկզբնապես Սինգապուր են եկել հիմնականում մադրասահայերը, ապա նրանց հետևել են Հնդկաստանում և նրա հարևան երկրներում ապրող հայերը: Եկել են նաև Մալակկայից (Մալայզիա), Իրանից:

Սիրիայում հայերի ներկայությունն ունի հազարամյակների պատմություն: Համաձայն եղած վկայությունների՝ պատմական Ասորիքի տարածքում հայերը հայտնվել են մ.թ.ա. առաջին դարում՝ Տիգրան Մեծի թագավորության օրոք: Սիրիայում նույնիսկ թողարկվում էին հայոց արքայի անունը և պատկերը կրող դրամներ: Դամասկոսում հայկական համայնքի մասին առաջին հիշատակությունը մեզ է հասել 7-րդ դարից, երբ այդ քաղաքը դարձավ Օմայյան խալիֆայության մայրաքաղաքը: Սիրիայում հայերի թիվը սկսել է աճել, հատկապես՝ 9-11-րդ դարերում՝ Բյուզանդական կայսրության կողմից հյուսիսային Սիրիա զգալի թվով հայերի բռնի ներգաղթեցնելու, ապա՝ Բագրատունիների թագավորության անկման 1045թ., սելջուկ-թուրքերի ասպատակությունների 11-րդ դարի կեսեր, իսկ հետագայում նաև Կիլիկյան Հայաստանի անկման (1375թ.) հետևանքով: Օսմանյան կայսրության տիրապետության շրջանում ռազմաքաղաքական և տնտեսական տարբեր դրդապատճառներով տեղի են ունեցել հայերի արտագաղթերը Սիրիայի հյուսիսային տարբեր շրջաններ՝ Հալեպ կենտրոնով: Այստեղ մինչև ցեղասպանություն հաստատված հայերը հայտնի են որպես «արման կադիմ» (հին հայեր), ովքեր հիմնականում կաթոլիկ, արաբախոս հայեր են:

Ըստ որոշ աղբյուրների՝ հայերը Սլովակիա են մուտք գործել 17-րդ դարի կեսին Բեսարաբիայից և հիմնականում առևտրականներ են եղել։ Ներկայիս հայ համայնքը հիմնականում ձևավորվել է 1990-ական թթ. հետո՝ ԽՍՀՄ-ից և ՀՀ-ից տեղափոխված հայերի ներգրավումով: Այսօր Սլովակիայում ապրում է շուրջ 1000 հայ: Ամենամեծ համայնքը մայրաքաղաք Բրատիսլավայում և արվարձաններում է, իսկ երկրորդը՝ Կոշիցեում։

Վենեսուելայում հայերը սկսել են հաստատվել 20-րդ դարի սկզբին, Հայոց ցեղասպանությունից հետո: Նրանք առավելապես գաղթել են Մերձավոր Արևելքի երկրներից, մասնավորապես՝ Սիրիայից: Համայնքը ձևավորվել է 1930-ական թթ.: Նոր աշխատատեղերի առկայությունը, ինչպես նաև երկրի հարուստ նավթային պաշարները շատ հայերի հնարավորություն տվեցին Կիպրոսից, Հունաստանից, Ֆրանսիայից, Արգենտինայից տեղափոխվել Վենեսուելա:

Վրաստանի և Հայաստանի պատմությունները սերտորեն միահյուսված են և երկու ժողովուրդների միջև հարաբերությունները տևում են դարեր: Ներկայումս Վրաստանում բնակվում է ավելի քան 200 000 հայ (ոչ պաշտոնական տվյալներով 400 000) կենտրոնացած հիմնականում Թբիլիսիում, Ջավախքում, Քվեմո Քարթլիում, Բաթումիում, Թելավիում, Սուրամիում, Գորիում, Բոլնիս-Խաչենում և այլ վայրերում:

Տաջիկստանի հայ համայնքը ձևավորվել է 19-րդ դարի 2-րդ կեսին, երբ Ղազախստանից, Նախիջևանից, Զանգեզուրից, Իրանից գաղթած հայերը հաստատվեցին Դուշանբեում և Աֆղանստանին սահմանամերձ քաղաքներում:

20-րդ դարի վերջերին տարածաշրջանում տիրող անկայուն իրավիճակն առիթ հանդիսացավ, որ որոշ հայեր հաստատվեն Կատարում: Այնտեղ հայերի համար աշխատելու նպաստավոր պայմաններ կային: Մինչև 2001թ. Կատարում կազմակերպված համայնքային կյանք գոյություն չուներ: Վերջին տարիներին հայերի թիվն արագորեն սկսեց ավելանալ և արդեն պահանջ առաջացավ կազմակերպված համայնք ունենալու: Կատարի հայ համայնքը համալրվեց հիմնականում Լիբանանից, Սիրիայից և Հորդանանից տեղափոխված հայերով:

20-րդ դարի 50-ական թթ. կեսերին աշխատանք գտնելու նպատակով՝ Սիրիայից, Իրաքից, Լիբանանից, Պաղեստինից, Հորդանանից և Իրանից Քուվեյթ տեղափոխվել են բազմաթիվ հայեր: Ժամանակի ընթացքում Քուվեյթում ձևավորվել է լավ կազմակերպված, գրեթե ամբողջությամբ հայախոս և հայաշունչ համայնք: 1950-ականների կեսերից, երբ հայերի թիվն անցավ 1000-ը, սկսեցին կազմավորվել առաջին համայնքային կառույցները:

Ֆինլանդիայում հայերի հաստատվելու մասին տեղեկությունները գալիս են դեռևս 17-րդ դարից, երբ Նոր Ջուղայի վաճառականներն առևտրական կապեր են հաստատել Սկանդինավիայի հետ, թեպետ մշտական ապրողներ մինչև 2000-ական թվականները շատ քիչ են եղել:

Ֆրանսիայում հայերը հաստատվել են դեռևս վաղ միջնադարից: Համայնքը մեծաքանակ է դարձել հատկապես 1915 թ. հետո։ Ներկայումս այստեղ ապրում է շուրջ 650 հազար հայ: Հայությունը մեծամասամբ կենտրոնացած է Փարիզում, Լիոնում, Մարսելում և դրանց հարակից քաղաքներում: