Հայ-հնդկական առնչությունների մասին տեղեկություններ կան դեռևս Քսենոփոնի (մ.թ.ա. 5-4-րդ դդ.), Զենոբ Գլակի (մ.թ. 4-րդ դ.), Մովսես Խորենացու (5-րդ դ.), Պրոկոպիոս Կեսարացու (6-րդ դ.) երկերում: Հնդկաստանում առաջին հայ համայնքները կազմավորվել են 15-16-րդ դդ., ստվարացել 17-18-րդ դդ. (շուրջ 20-25 հզ. մարդ), երբ բազմաթիվ պարսկահայեր բնակություն են հաստատել Հնդկաստանի 20 քաղաքներում և առևտրակայաններում: